ایستانیوز:من بی‌برنامگی وزارت صنعت در شرایط سخت کنونی از تحریم‌ها سهم بیشتری دارد. دولت تمایلی به خروج ارز از کشور ندارد اما نباید فراموش کرد که فعال اقتصادی متناسب با میزان فروش از منابع ارزی استفاده می‌کند نه بیشتر.
کالایی در 14 فروردین‌ماه 97 برای حمل از چین به ایران آماده بوده است. در 21 فروردین‌ماه معاون اول رئیس‌جمهور دستورالعمل ارزی را صادر کردند و بر اساس آن باید برای ثبت سفارش و دریافت ارز اقدام می‌کردیم. در 5 اردیبهشت‌ماه برای تخصیص ارز از سامانه نیما ثبت‌نام کردیم اما ارزی دریافت نکردیم و درخواست ما در 5 تیرماه باطل شده است. دوباره برای دریافت ارز از نیما درخواست دادیم. این بار درخواست را از بندرعباس ثبت کردیم. ارز را دریافت کردیم و برای کونلن بانک چین فرستادیم اما ارسال ارز با رسیدن به موعد تشدید تحریم‌های آمریکا و چهارم نوامبر هم‌زمان شد. کونلن بانک چین پیغام داد پول برگشت می‌خورد و اگر در این بانک بماند، مشخص نیست پس از چهارم نوامبر چه اتفاقی برای آن بیفتد. پول از این بانک چینی بازگردانده شد درحالی‌که ما باید برای تخصیص دوباره ارز مجوز جدید می‌گرفتیم و این یعنی شروع دوباره فرایندهای اداری از پله اول و تکرار داستان قبلی. البته دشواری بیشتر به دلیل سرگردانی بین بندرعباس و تهران و مشکلات فنی که ارتباط بین مراکز استان را هم مختل می‌کند را هم باید به آن اضافه کرد.
این تنها گوشه‌ای از دشواری‌های واردات قطعات موردنیاز انواع آسانسور است که طی ماه‌های گذشته سخت و سخت‌تر شده است. بوروکراسی بدی در زمینه واردات ایجاد شده که به تعطیلی کار انجامیده است. هرچند بخش عمده‌ای از آسانسور را در داخل تولید می‌کنیم اما سهم واردات در این صنعت قابل‌چشم‌پوشی نیست. ازنظر ارزشی 60 درصد از آسانسورهای کشور وابسته به واردات قطعات است اما از نظر تناژ وزنی، 70 تا 75 درصد از آسانسورها را در ایران می‌سازیم. اتاقک، بخشی از موتورها و ... در ایران ساخته می‌شود اما برای ساخت همین بخش هم به واردات قطعات و مواد اولیه از خارج نیاز داریم. واردات این ملزومات به‌اندازه‌ای در ماه‌های گذشته و اکنون دشوار شده که بزرگان این صنعت بازرگانی خارجی را کنار گذاشته‌اند. هر کاری که اکنون برای ارتباط با خارج در صنعت آسانسور انجام دهیم با ضرر همراه است. از هشت ماه پیش کانتینرهای حامل قطعات را در کشور مبدأ نگه‌داشته‌ام چراکه هزینه انبارداری در آن کشور برایم ارزان‌تر است و البته کالا در کشور مبدأ در اختیار من است اما به‌محض واردات به ایران و رسیدن به گمرک، دست ما از آن کوتاه می‌شود.
وضع بازار به دنبال آشفتگی واردات بهم ریخته است. به‌جز کالاهایی که سفارش سال گذشته بوده و از گمرک ترخیص شده، کالای دیگری به بازار عرضه نشده است. کالای عرضه شده در این مدت هیچ تناسبی با نیاز سالانه کشور به تولید 30 تا 35 هزار آسانسور ندارد. این وضعیت در مورد پله‌برقی هم صدق می‌کند.
به نظر من بی‌برنامگی وزارت صنعت در شرایط سخت کنونی از تحریم‌ها سهم بیشتری دارد. دولت تمایلی به خروج ارز از کشور ندارد اما نباید فراموش کرد که فعال اقتصادی متناسب با میزان فروش از منابع ارزی استفاده می‌کند نه بیشتر. همه دستورالعمل‌های دولت به واهمه بخش خصوصی از کار انجامیده است و دو شرکت فوجی و کانه در زمینه آسانسور و پله برقی دست نگه‌داشته‌اند تا تکلیف آخرین قوانین و مقررات در حوزه واردات مشخص شود.
