چرا حساب‌های ارزی نمی‌توانند دلارهای خانگی را میزبانی کنند؟

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بازارهای مالی(ایستانیوز)، تنها با یک مشاهده میدانی می‌توان دید که شمار افرادی که به عنوان یک سرمایه‌گذار، ارزهای خارجی را خریداری کرده و نگهداری می‌کنند، سهم بالایی از افراد را تشکیل می‌دهند، اما نسبت کمی از این افراد ارزهای خود را در حساب‌های ارزی نگهداری می‌کنند.

اما چرا افراد ترجیح می‌دهند ارزهای خود را به اصطلاح زیر بالش نگه دارند تا آنها را به بانک‌ها بسپارند؟ به نظر می‌رسد کم اهمیت‌ترین عناصر در این باره، نرخ سود حساب‌های ارزی یا قوانین مربوط به آن مانند حداقل سپرده و ... باشد. مشکل اصلی در یک اتفاق اقتصادی در چند سال پیش ریشه دارد.

زمانی که در اثر کاغذپاره خواندن قطعنامه‌های شورای امنیت و تورم ۴۴ درصدی در پی تزریق بی رویه نقدینگی به خاطر مسکن مهر، دلار از ۱۲۰۰ تومان به حوالی ۴۰۰۰ تومان رسید، وضعیت اقتصادی کشور تبدیل به یک بحران همه‌جانبه شد. در حالی که کشور تا تبدیل شدن به ونزوئلا و زیمباوه فقط چند گام فاصله داشت، عموم مردم از وحشت فزاینده حاصل شده، می‌کوشیدند ریال‌های خود را به هر ارزی (حتی ین، یوآن و ...) تبدیل کنند. 

در این میان البته هدف افراد، گذاشتن ارزهای خریداری شده در حساب‌های ارزی نبود. اما آنهایی که از قبل برای کارهای تجاری بین‌المللی خود حساب‌های ارزی داشتند، زمانی که برای دریافت ارز از حساب‌های قانونی خود مراجعه کردند با وضعیت عجیبی رو به رو شدند. بانک‌ها به جای آنکه به آنان ارز پرداخت کنند، معادل ریالی را آن هم بر اساس نرخ بانک مرکزی پرداخت می کردند. این رفتار که یکی دیگر از شاهکارهای مدیریتی دولت دهم بود، در بحبوحه هرج و مرج اقتصادی روی داده شنیده نشد و به تدریج از یادها رفت. 

 

از یادمان نرفته 

به نوشته آفتاب یزد،اما آن چیزی که از یاد مردم و به ویژه آن گروه از سپرده‌گذاران ارزی نرفت، عدم قابل اعتماد بودن حساب‌های ارزی و نظام بانکی بود. کافی است در اینترنت درباره حساب‌های ارزی 

بانک‌های مختلف جستجو کنید و برای نمونه بخواهید ببینید کدام بانک بیشتر از سوی افراد پیشنهاد می‌شود. هنگامی که نظرات ثبت شده در زیر خبرها و تحلیل‌ها یا اتاق‌های گفتگو را می‌خوانید، گروهی از نظرات، نوشته‌های افراد مارگزیده آن دوران است. کسانی که به خاطر آسیبی که دیدند، افراد را از گذاشتن ارزهایشان در حساب‌های ارزی بانک‌ها برحذر می‌دارند. چون از کجا معلوم که بانک‌ها دوباره پیمان‌شکنی نکنند. این بی‌اعتمادی به آسانی جبران نمی‌شود، مگر اینکه یک حرکت جدی و ملموس از سوی نظام بانکی روی دهد. این حرکت می‌تواند یک قانون جدی در این زمینه باشد. به طوری که بانک مرکزی، همانطور که سپرده‌های ریالی را تضمین می‌کند، حساب‌های ارزی را هم تضمین کند و مشتریان بانکی را متقاعد نماید که دیگر هیچ‌گاه به جای ارز، ریال به آنها پرداخت نخواهد کرد.