ایستانیوز:تفاوت پول های دیجیتال با رمزارزهایی مثل بیت کوین و اتریوم است. در پول های دیجیتال، خبری از عدم تمرکز نیست و همه داده های ذخیره شده و دست یک سیستم و متمرکز است. این تمرکز را نمی توان در تعریف عمومی که از بلاکچین وجود دارد، یافت. به همین دلیل، رمزارزهای ملی مثل یوآن، دلار یا ریال دیجیتال متفاوت از رمزارزهای کنونی است.
ایجاد پول دیجیتال یا رمزارز ملی، موضوع تازه ای در اقتصاد جهانی نیست. چین و آمریکا از سال های پیش ایجاد یوآن و دلار دیجیتال را بررسی کردند. بنابراین تمایل بانک مرکزی ایران به ایجاد ریال دیجیتال، دور از ذهن نبود. با این حال، نمی توان پول های دیجیتال ملی را رمزارز دانست چراکه به طور کلی، فناوری بلاکچین توسط بانک های مرکزی، به شیوه ای متفاوت در این زمینه به کار گرفته می شود.
در تاریخ پول، بروز هر فناوری تغییراتی را ایجاد کرده است. مدت هاست که در اقتصادها از پول فیزیکی و فیات فاصله گرفتیم. عابربانک ها ایجاد شدند، دسترسی به حساب های بانکی از راه دور ممکن شد و شرایط تبادلات مالی در بستر اینترنت به طور کلی، متفاوت از قرن های گذشته است. این روند درحال پیشرفت است و اکنون فناوری بلاکچین، فرصتی را برای بانک ها فراهم کرده تا هزینه های مازاد برای انتقال پول را کاهش داده و زمان انتقال را کمتر کنند.
نکته مهم در این بین، تفاوت پول های دیجیتال با رمزارزهایی مثل بیت کوین و اتریوم است. در پول های دیجیتال، خبری از عدم تمرکز نیست و همه داده های ذخیره شده و دست یک سیستم و متمرکز است. این تمرکز را نمی توان در تعریف عمومی که از بلاکچین وجود دارد، یافت. به همین دلیل، رمزارزهای ملی مثل یوآن، دلار یا ریال دیجیتال متفاوت از رمزارزهای کنونی است.
حاکمیت ها از مزیت هایی که در فناوری بلاکچین وجود دارد به نفع خود استفاده می کنند. به این ترتیب نظارت ها شدیدتر می شود. این امکان برای بانک های مرکزی ایجاد می شود تا هرجای جهان که هستید، پول شما در کیف پول های دیجیتال قفل کند. دولت آمریکا از چرخش دلار فیات در هر نقطه از جهان به طور کامل بی خبر است، اما زمانی که دارایی مردم در قالب پول دیجیتال ملی در کیف پول های دیجیتال قرار بگیرد، این امکان برای دولت ها وجود دارد تا همه تعاملات مالی را رصد و در زمان ممکن آن را بلوکه کنند. در این سیستم ها همه کیف پول های دیجیتال شناسایی شده است. امکان دریافت مالیات و رصد هر نوع تراکنش برای بانک های مرکزی ایجاد می شود.
باتوجه به نیاز به تشدید نظارت ها در فضای پولی و مالی ایران، بانک مرکزی کشور ما هم از مدت ها پیش پروژه ایجاد پول دیجیتال ملی را کلید زده است. اما اطلاعات چندانی به طور عمومی از این پروژه منتشر نشده است. مشخص نیست بانک مرکزی از کدام یک از ابزارهای این فناوری به نفع شفافیت مالی استفاده می کند اما می توان گفت در ساختار نامتعادل اقتصادی، ابزارهای فناوری به ساماندهی اوضاع کمک نمی کند.
اقتصاد در کشور ما به سه بخش تقسیم می شود. بخش نخست، اقتصاد دولتی است که مجموع شرکت های دولتی را شامل می شود. بخش دوم، اقتصادی است که با عنوان خصولتی هم از آن یاد می شود اما من به آن اقتصاد وابسته به دولت می گویم. این اقتصاد، پاشنه آشیل کشور ماست. این بخش قدرت دارد، ثروت دارد و ارتباطات دارد. هرجا منافعی ایجاد شود، این بخش در اولویت است. کم سهم ترین و کم بهره ترین بخش در اقتصاد ایران بخش خصوصی است، که اگر امکانی به طور محدود فراهم شود، می تواند از آن امکان استفاده کند. تا زمانی که ساختار اقتصاد کشور به این شکل است، هیچ صنعتی در ایران به معنای واقعی اش شکل نمی گیرد و هیچ پروژه ای، حتی ارز دیجیتال ملی، منافعی را که باید، عاید اقتصاد کشور نمی کند.
