بزرگترین اشکال موجود، چند نرخی بودن ارز است

با شروع سال جدید، بازار ارز با نوسانات زیادی همراه بود. این نوسانات تا جایی پیش رفت که 20 فروردین ماه، معاون اول رییس جمهوری دلار را با قیمت 4200 تومان تک نرخی اعلام کرد. بعد از آن بخشنامه های مختلف ارزی توسط بانک مرکزی، وزارت صنعت، معدن و تجارت و گمرگ ابلاغ شد که تنها فعالان اقتصادی را دچار سردرگمی می کرد و عملا فرصت برنامه ریزی برای ادامه کار را از بخش خصوصی گرفت.

 

به همین دلیل تصمیماتی که دولت در ماه های اخیر برای کنترل بازار ارز گرفته را نمی توان «سیاست» های ارزی نامید؛ در واقع قیمت دلار افزایش پیدا کرد و دولت به دنبال آن دوید؛ وقتی نتوانست آن را کنترل کند، شبانه تصمیماتی گرفت که مدتی تاثیر گذاشت اما  دوباره شرایط مثل قبل شد. بنابراین سیاست خاصی در کار نیست. تاکنون چندین بار حرف و تئوری مسوولان دولتی تغییر کرده که هیچکدام هم موفق نبوده است. حالا هم بانک مرکزی وارد عمل شده، در فاصله کوتاهی اقداماتی انجام داده اما هیچ تضمینی وجود ندارد که قیمت دلار دوباره بالا نرود.

 

معتقدم بزرگترین اشکال موجود، چند نرخی بودن ارز است. دولت باید یک بار برای همیشه این ارز را تک نرخی کند و بعد سراغ سایر مشکلاتی که از پی آن به وجود می آید، برود. البته معتقدند فعلا شرایط این کار فراهم نیست اما من فکر می کنم فقط یک اراده قوی نیاز است. همان زمان که بازار ثانویه را درست کردند، باید اجازه می دادند قیمت ارز در بازار تعیین شود و هرکسی دلار می خواهد از بازار تامین کند.

 

همچنین باید به کالاهای اساسی سوبسید می دادند. در این صورت شرایط درست می شد. این کارها را انجام ندادند و دلار چند نرخی شد. به عنوان یک فعال اقتصادی، در ماه های اخیر نتوانستم برنامه ریزی خاصی داشته باشم. یک ماه پیش که دلار از 18 هزار و 600 تومان به مرز 14 هزار تومان رسید، مردمی که دلار خریده بودند از ترس کاهش ارزش آن اقدام به فروش کردند اما اگر دوباره رشد قیمت ها به وجود بیاید، بار دیگر برای خرید می آیند. این یعنی بی ثباتی؛ در چنین شرایطی هیچ تاجری نمی تواند برنامه ریزی کند چون نیاز اول همان تثبیت نرخ ارز است. وقتی نتوان قیمت آن را پیش بینی کرد، ترجیح بر این است که اصلا کاری هم انجام نشود.