در این میان گفته می‌شود که فولاد مبارکه اصفهان خریدار اصلی این شرکت است!

 

در این شرایط چند پرسش کلیدی مطرح می‌شود:

 

    نخست اینکه چرا فولاد مبارکه باید چنین منابعی را برای خرید یک شرکت زیر مجموعه بانک پارسیان صرف کند. مگر قرار بر این نبود که شرکت‌های صنعتی منابع خود را صرف سرمایه‌گذاری در پروژه های پیشران نمایند.

    این پرسش مطرح می‌شود که آیا اراده ای برای نجات بانک پارسیان از زیان‌دهی وجود دارد. باید توجه داشت که بر اساس صورت های مالی ۶ ماهه درآمدهای عملیاتی این بانک به منفی ۳۴ هزار میلیارد تومان رسیده که نسبت به مدت مشابه سال گذشته بیش از ۲۱ درصد افزایش پیدا کرده اما به لطف درآمدهای غیرعملیاتی واگذاری‌های صورت گرفته زیان خالص ۶ ماهه آن کاهش پیدا کرده است.

    چرا باید برای فرار بانک پارسیان از زیان،‌ سرمایه‌های صنعت صرف دارایی‌هایی ساختمانی و راکد شود.

 

نکته ای که باید به آن توجه در زمان علی دیواندری با راه اندازی گروه فولادی در شرکت‌های متعددی سرمایه گذاری کرد که شرکت اپال یکی از این طرح‌های سرمایه گذاری بود که با هزینه یک هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان انجام گرفت و اکنون بالغ بر ۷۲ هزار میلیارد تومان رسیده است.

 

در صورت حضور خریدار و قطعیت معامله در این مزایده به قیمت پایه:

 

    بانک پارسیان مستقیم ۴۹۵۳۳ میلیارد تومان معادل ۳۱۶ تومان به ازای هر سهم

    بانک پارسیان غیرمستقیم  ۱۱۳۲۱ معادل ۷۲ تومان به ازای هر سهم ۳۸۸ تومان

    جمعا ازای هر سهم ۳۸۸ تومان سود

    ۳۰ درصد این سود متعلق به گروه صنعتی ایران خودرو و ۱۳ درصد متعلق به خگستر است.