شرکتهای بازرگانی؛ ایدهآل برای مدیران
در بخشی از نتایج این پژوهش که به بررسی تأثیر نوع فعالیت شرکت بر میزان حقوق و دستمزد پرداخته، مشاهده میشود شاغلان در شرکتهای بازرگانی یعنی شرکتهای فعال در عرصه صادرات و واردات، بیشترین دریافتیها را در سطوح مدیریتی نسبت به مدیران در سایر گروهها داشتهاند. علاوه بر این، در شرکتهای بازرگانی بیشترین تفاوت دریافتی، میان ردههای سازمانی (کارشناس، مدیر میانی و مدیر ارشد) نیز مشاهده میشود.
تفاوت حقوق در شرکتهای کوچک و بزرگ
مطابق انتظار، شاغلان در شرکتهای بزرگ دریافتی بیشتری نسبت به مجموعههای کوچکتر دارند. تفاوت میانگین دریافتی رده سازمانی کارشناس در شرکتهای بزرگ و کوچک ۱۷ درصد، برای مدیران میانی ۲۰ و برای مدیران ارشد ۱۴ درصد است. نکته جالب توجه این است که با توجه به روند تغییرات در ۳ سال گذشته، به نظر میرسد این تفاوتها در گذر زمان کمتر شده و دریافتی شاغلان در شرکتهای کوچک و بزرگ در حال نزدیکتر شدن به یکدیگر است.
کارشناسان در بخش دولتی ۲۵ درصد بیش از بخش خصوصی حقوق میگیرند
مقایسه دریافتی افراد در بخش دولتی و خصوصی نشان میدهد میانگین دریافتی مدیران در این دو بخش، تقریباً برابر است؛ اما کارشناسان شاغل در بخش دولتی حدود ۲۵ درصد بیش از همتایان خود در بخش خصوصی حقوق میگیرند.
در شرکتهای بینالمللی اما بحث متفاوتی را شاهد هستیم و تفاوت زیادی در میانگین درآمد بهویژه در سطح مدیران ارشد وجود دارد. بر اساس دادههای موجود میانگین دریافتی مدیران ارشد (ایرانی) در این شرکتها مبلغ ۱۲.۲ میلیون تومان است.
سابقه کار تا چه اندازه بر حقوق تأثیرگذار است؟
در مورد تأثیر میزان سابقه کاری بر دریافتی به نظر میرسد، بیشترین تأثیر در سالهای اول کاری تا ۱۵ سال اتفاق میافتد. بر اساس آمار، میتوان چنین پیشبینی کرد که یک مدیر ارشد با دریافتی تقریباً ۳ برابر یک کارشناس تازهکار، بازنشسته میشود. همچنین، میانگین دریافتی یک کارشناس در زمان بازنشستگی، حدوداً ۱.۸ برابر یک کارشناس تازهکار در حوزه کاری مشابه است.
دولت مدرکگراتر است!
در مورد تأثیر مدرک تحصیلی، به نظر میرسد تأثیر این عامل در بخش دولتی بیشتر باشد؛ به نحوی که تفاوت دریافتی یک مدیر ارشد فوق لیسانس بخش دولتی ۲۵ درصد بیش از یک مدیر ارشد با مدرک کارشناسی است؛ در حالیکه این میزان در بخش خصوصی تنها ۱۳ درصد است.
به گزارش مهر ، این اتفاق را میتوان نشانه مثبتی از تمایل بیشتر بخش خصوصی به مهارتگرایی و سنجش افراد بر اثر توانمندی و اثربخشی آنها و نه صرفاً مدرک تحصیلی دانست.