اقدام آمریکا مبنی بر عدم تمدید معافیت های نفتی را باید از چند منظر مورد بررسی قرار داد؛ مهم ترین سوال این است که آیا آمریکا می تواند به هدف خود یعنی صفر کردن صادرات نفت ایران دست پیدا کند؟ پاسخ قطعا منفی است چون ایران مشتریانی دارد که دهه هاست با این کشور همکاری می کنند. قدمت برخی از این تعاملات به حدود 65 سال پیش برمی گردد بنابراین به این سادگی نیست که کشوری بخواهد به دلیل تهدیدهای آمریکا، معامله با ایران را متوقف کند. پالایشگاه های این کشورها با نفت سبک و سنگین ایران تطبیق داده شده است. چند سال پیش که تحریم های گسترده سازمان ملل علیه ایران اتفاق افتاده بود و صادرات نفت ما کاهش چشمگیری داشت، باز هم کشورهای چین، هند، ژاپن، ترکیه و کره جنوبی به واردات نفت شان از ایران ادامه دادند چون هم قیمت مناسب تر و هم کیفیت بالاتری دارد. اگر قرار باشد از نفت ایران صرف نظر کنند، آنزمان خسارات اقتصادی قابل توجهی متوجه شان می شود. بنابراین از نظر اقتصادی، همکاری با ایران به نفع شان است اما از آنجا که موضوع نفت دو بخش سیاسی و اقتصادی دارد باید دید در نهایت این کشورها چه تصمیمی می گیرند. آنچه اکنون می بینیم این است که کشورهای طرف قرارداد ایران با اقدام آمریکا همراهی نکرده اند. مثلا چین با تصمیم آمریکا مخالفت کرده است. این کشور روزانه 753 هزار بشکه نفت از ایران می خرد. همچنین هند و ترکیه نیز مخالفت خود را با عدم تمدید معافیت ها اعلام کرده اند. کره جنوبی هم هیاتی به آمریکا فرستاده تا درباره تصمیم جدید آمریکا مذاکراتی داشته باشد. بنابر آنچه گفته شد، تنها نتیجه تصمیم جدید آمریکا، افزایش قیمت نفت است؛ همان اتفاقی که اکنون هم رخ داده است و بررسی بورس لندن و نیویورک و شرق آسیا از رشد ناگهانی قیمت ها حکایت دارد. از طرفی کشورهای عضو اوپک حاضر نیستند حجم تولیدشان را بالا ببرند. این کشورها اکنون حدود 31 میلیون بشکه در روز تولید می کنند که نشان می دهد به مصوبه آخرین جلسه اوپک متعهد بوده اند. آمریکا اعلام کرده با همکاری عربستان و امارات، معافیت های نفتی ایران را لغو کرده است. این دو کشور تاکنون پاسخ مشخصی به آمریکا نداده و گفته اند عضو اوپک هستند و به تصمیمات آن متعهدند. در مجموع می توان گفت اقدام اخیر آمریکا بیشتر جنبه روانی دارد.