واقعیت این است که به تصویب رسیدن پالرمو شاید هیچ تغییری در وضعیت کشور ایجاد نکند، اما تصویب نشدن آن فشار‌های خارجی را شدیدتر خواهد کرد. با تصویب کنوانسیون پالرمو می‌توان امیدوار بود که اگر راه‌هایی در زمینه بهبود شرایط کشور گشوده شود از آن منتفع خواهیم شد. اما با عدم تصویب این کنوانسیون امیدی به گشوده شدن راهی برای تداوم تجارت و ارتباطات مالی با سایر کشور‌ها نخواهیم داشت.

 

بخشی از مخالفت‌ها با تصویب پالرمو از سوی آن دسته‌ای است که خود را بازنده انتخابات می‌دانند و درصدد هستند با به زانو درآوردن دولت جبران مافات شکست گذشته را داشته باشند. در این شرایط شاید فرصتی به دست آورند تا با خیال راحت پالرمو و FATF و دیگر بخشنامه‌های بین‌المللی را بپذیرند. این بخشنامه‌ها با هدف مبارزه با پولشویی و جلوگیری از هدایت پول و حواله‌های مالی برای مقاصد تروریستی است.

 

کشور‌هایی که کنوانسیون «پالرمو» را پذیرفته‌اند و آن را تصویب کرده‌اند، خود را متعهد به اجرای اقداماتی علیه جرائم سازمان‌یافته فراملی کرده‌اند. جلوگیری از قاچاق انسان به خصوص زنان و کودکان، جلوگیری از قاچاق زمینی، دریایی و هوایی مهاجران، جلوگیری از ساخت و قاچاق سلاح گرم و اجزای آن از اهداف این لایحه است. بخش اول بیشتر ناظر به شستشوی پول‌های کثیف حاصل از قاچاق فحشا و ترافیک انسانی و مواد مخدر است و بخش دوم به حمایت کشور‌ها از گروه‌های تروریستی مربوط می‌شود که سازمان ملل آن‌ها را مانند داعش در لیست خود قرار داده است. در حال حاضر موضوع اصلی ایران در سایه بودن درعرصه بین‌المللی است.

 

درحال حاضر تداوم این شرایط موجب عدم سرمایه‌گذاری در ایران و اخلال در نظم اجتماعی هم خواهد شد. نمونه این وضعیت را درشرایطی که سیل لطماتی زده و کمک‌های هلال‌احمر به دلیل تحریم‌ها به دست ما نمی‌رسد قابل لمس است. کارشناسان معتقدند بهتر است موانعی که غالبا خودمان ایجاد کرده‌ایم را از میان برداریم. اینکه مسئولان بیان می‌کنند علت تاخیر در بررسی پالرمو انتظار برای مشخص شدن تصمیم اروپا در رابطه با برجام است، باید گفت: این امری مشخص است. به نظر می‌رسد تا زمانی که مساله عرب و اسرائیل تبدیل به مساله ایران و اسرائیل باشد اروپا همکاری جدی نخواهد داشت؛ بنابراین تصمیمی که مجمع می‌خواهد ۴ ماه آینده اتخاذ کند اکنون می‌تواند به نتیجه برساند.