به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بازارهای مالی(ایستانیوز)، قیمت نهاده های تولید به دلیل افزایش قیمت دلار بالا رفته و این به افزایش قیمت کالاهایی که موثر از قیمت ارز است منجر شده. افزایش قیمت در چنین شرایطی طبیعی است اما مهم تر از آن، حتی در شرایط عدم فرض قیمت ها، اوج انتظارات تورمی مردم است. دولت ها به جای کنترل قیمت ها در بازار باید بیشتر به فکر مدیریت انتظارات تورمی باشند نه اینکه با مکانیزم های تعزیری تلاش کنند قیمت تک تک محصولات را پایین نگه دارند. قیمت گذاری خلاف تجربه اقتصادهای موفق در دنیاست و در اقتصاد ایران هم پاسخگو نبوده و نخواهد بود.

 

اصرار بیش از اندازه دولت بر مسئله قیمت گذاری مشابه دیگر پافشاری ها نتیجه ای در پی ندارد. از جمله پافشاری دلار تاکید بر تعیین نرخ 4 هزار و 200 تومان برای ارز بود. همانطور که این نرخ پیامدهای ناگوار خود برای اقتصاد را در پی داشت، قیمت گذاری محصولات فولادی و اصرار بر این قیمت ها هم موثر و مفید نیست. با وجود تمام توصیه های بخش خصوصی در این باره اما دولت هم چنان روش غلط خود را ادامه می دهد.

 

بازار زمانی به آرامش می رسد که انتظارات خریداران و فروشندگان با سطح قیمت ها تطابق پیدا کند. زمانی که انتظار افزایش قیمت ها باشد، هجوم به خرید افزایش بیشتر را به دنبال دارد. اگر قیمت ها براساس انتظارات مردم کاهش پیدا نکند، عطش خرید بیشتر می شود. اگر سطح انتظار در بازار از قیمت میله گرد 100 باشد و ما تلاش کنی مقیمت را روی 90 نگه داریم، عطش خرید در بازار باقی مانده و بازار سامان نمی گیرد و به تعادل نمی رسد. راه تطبیق قیمت با انتظارات مداخله دولت نیست. بهترین واکنش این است که تنگناهای اقتصاد را بپذیریم و خودمان را با واقعیت ها هرچند تلخ تطابق دهیم. کشورهایی که تجربه تحریم هایی مثل ایران را دارند، اصراری به تورم تک رقمی ندارند. باید قبول کرد که تحریم هزینه های اقتصاد را افزایش می دهد. تنها می توان با مدیریت درست هزینه ها از خسارات کاست اما انکار و جلوگیری از تغییر اقتصاد براساس واقعیت ها اثر بدتری بر جای خواهد گذاشت.