نگاهی که به ایجاد هپکو در سال 1354 انجامید با در نظر گرفتن استراتژی توسعه معادن و راه سازی، و برآوردن نیازهای بازار شکل گرفته بود. هپکو زمانی شکل گرفت که برندهای ماشین سازی مثل هیتاچی وجود نداشتند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی اما هپکو در چند مقطع دچار فراز و نشیب شد که در مواردی کمک جامعه معدنی یعنی مصرف کنندگان محصولات و خریداران از هپکو به کمک آمد. از این حرکت هم فعالان معدنی منتفع شدند و هم هپکو. اکنون باز هم معدنی ها این آمادگی را دارند که به پایان چالش امروز هپکو کمک کنند.

 

البته نگاه ما فعالان معدنی این نیست که سرمایه ای در یک نقطه متمرکز شده است. بحث ما دارایی های هپکو، زمین و ماشین آلات آن نیست بلکه می خواهیم اقتصاد ملی از وجود هپکو سود ببرد. متاسفانه با توقف فعالیت هپکو بسیاری از سازندگان ماشین آلات در استان مرکزی و حتی تهران با کمتر از ظرفیت واقعی فعالیت می کنند چراکه هپکو سفارش های عمده اش را به این سازندگان می داد و امروز از کسالت هپکو همه متضرر شده اند. بروز این فاجعه نشان می دهد که باید با آسیب شناسی گذشته برای نجات هپکو تلاش کرد. به همین منظور مصرف کنندگان هپکو پیشنهاداتی را مطرح کردند و تلاش می کنند در مذاکره با مسئولان هپکو را به چرخه تولید باز گردانند.

 

متاسفانه در این مذاکرات هنوز به نتیجه قطعی نرسیدیم. هر چند بدنه هپکو به شدت نسبت به پیشنهاد فعالان معدنی رغبت نشان می دهد اما مسئولان خصوصی سازی که البته به شیوه های آنان در واگذاری های اصل چهل و چهاری ها منتقدیم، نظر شفاف و روشنی را ارائه نکردند. فعالان معدنی تلاش می کنند تا هپکو در همکاری با برندهای معتبر جهانی به جایگاه واقعی اش بازگردد. دنبال این هستیم که تولید هپکو هم نیاز داخلی و هم نیاز خارجی را تامین کند اما چالش های حقوقی و مالی امروز برای تحقق این اهداف باید با همکاری مسئولان حل شود. در بحث واگذاری ها نکته مهم اهلیت است نه صرفا میزان سرمایه و متاسفانه در هپکو شیوه واگذاری و شرایط پس از آن به شکل مطلوبی پیش نرفته است. اکنون منتظریم تا ببینیم نظر مسئولان درباره احیای برند هپکو با همکاری مصرف کنندگان محصولات و فعالان معدنی چیست و قرار است و با چه سیاستی از ظرفیت خریداران برای کمک به هپکو استفاده می شود.