آینده و اقتصاد ایران
 آینده از نگاه  تحول تنها یک فضای امکان است . جایی است که مدیران  می توانند ایده ها را پیدا کنند و رویاها و آرزوهای خود را ببینند. ولی برای تحقق آن چاره ای ندارند جز اینکه آینده را در زمان حال محقق کنند. در این نگاه، آینده نه خط است و نه نقطه که از شرایط حال بخواهیم به آن برسیم . آینده تنها فضای امکان و در نتیجه محلی برای تحول است . در این میان پیش بینی آینده تکنیکی برای دست یابی به آینده نیست ، بلکه روشی برای مه زدایی شرایط پیش رو است . این مه زدایی هم هزینه ها را پایین می آورد و هم فضای امکان را شفاف تر می کند. درست مثل راننده ای که در مه رانندگی میکند. این راننده اگر ماشینش به چراغ های مه شکن مجهز باشد، میتواند با ریسک کمتر و سرعت بیشتری رانندگی کند. این همان چیزی است که مدیران و راهبران شرکتها در شرایط متغیر به آن نیاز دارند. یعنی با ریسک کمتر و هزینه کمتر سرعت حرکت خود را بیشتر کنند.  این مهم از طریق روشن تر کردن دورنما و پیش بینی های محتمل امکان پذیر است . 
بنابراین ما دو نگاه و رهیافت به آینده داریم. اول آینده ی قابل پیش بینی و عمدتا در امتداد گذشته که اساسا مورد استفاده برنامه ریزی و طراحی ها قرار میگیرد، که در این نگاه نهایت پیشرفتش تغییر است و دوم آینده ای که تنها فضای امکان را برای کشف و نوآوری ایجاد می کند و با ترسیم دورنمای آن این فضای امکان شفاف تر می شود و شرایط را برای خلق استراتژی ها و نوآوری های فن آورانه آماده تر می کند. نتیجه این نگاه تحول و دگرگونی است. 
بنابراین وقتی در باره اقتصاد نیز حرف می زنیم ، نگاهی به آینده اقتصاد ایران و شفاف کردن آینده اقتصاد ایران، از فضای کسب و کار آتی کشور مه زدایی می کند و شرایط را برای تدوین استراتژی های اثر بخش و نوآور فراهم میکند. به همین دلیل به نظر می رسد که وظیفه عمده اقتصاددانان نه تحلیل گذشته و شرایط حال، بلکه مه زدایی از شرایط آینده است. 
یکی از دلایل تمرکز موسسه بامداد بر پیش بینی بر همین محور استوار است و دلیل بررسی شرایط اقتصاد کشور در سال ۹۷ در سمینار بهمن ۹۶ از همین منطق ریشه می گیرد. به نظر می رسد که نگاه اول به طور عمده در میان بنگاههای دولتی جاری است و نگاه دوم به آینده خاص بخش خصوصی است که پویایی رمز حرکتش است. /منبع :موسسه مطالعات اقتصادى بامداد