ایستانیوز:قیمت محصولات فولادی تعدیل نشده است و حتی به اندازه ارز نیمایی نیز نرسیده است.
تعداد تولیدکنندههای فولاد در کشور رو به افزایش میرود. تعدادی از آنها سال گذشته تعریف شدند و به تدریج وارد مدار تولید میشوند. اگر شرایط به همین منوال پیش رود، پیشبینی میشود که در سال 98 تولید فولاد 10 تا 12 درصد افزایش داشته باشد و به حدود 28 میلیون تن برسد. اما در مسیر رسیدن به این هدف چند مانع بزرگ به صورت پیشفرض مطرح است. اول اینکه در صورتی رشد تولید را خواهیم داشت که در تامین مواد اولیه و ملزومات کارخانهها دچار مشکل نشویم و موانعی بر سر گلوگاههای تولید قرار داده نشود. وضعیت تامین مواد اولیه در سال 97 چندان خوشایند نبود و به روند تولید بعضی شرکتها خلل وارد شد. امیدواریم این وضعیت در سال 98 بهبود یابد. همچنین موضوع دوم که میتواند به جریان تولید خدشه وارد کند، میزان صادرات است. امیدواریم که با توجه به برخی زمزمهها که درباره سیاستهای جدید دولت میشود، جریان صادرات برقرار بماند و قطع نشود. این خبر به گوش میرسد که دولت میخواهد با محدود کردن صادرات فولاد، بازار داخلی را تنظیم کند. اما این موضوع منطقی نیست، چرا که ما در بازار داخلی کمبود عرضه نداریم و میزان تولید فولاد دو برابر نیاز داخلی کشور است. پس این نشان میدهد که فشار دولت برای تنظیم بازار بیش از حد نیاز است.
به خصوص قیمت محصولات فولادی تعدیل نشده است و حتی به اندازه ارز نیمایی نیز نرسیده است. قیمت پیاز امروز از محصولات فولادی بالاتر است. هیچکجای دنیا چنین حالتی را نداریم. بعضی از منتقدان میگویند به دلیل ارزان بودن انرژی باید قیمت محصولات فولادی پایین باشد که ادعایشان چندان هم غیرمنطقی نیست. اما باید این نکته را در نظر گرفت که فولاد در کشور ما با دنیا تفاوت قیمتی زیادی دارد و بسیار پایینتر است. این در حالی است که فولادسازان برای تامین بخش زیادی از ملزومات خود باید هزینههای بیش از حد متعارف پرداخت کنند و با وجود تحریمها ملزومات را به کارخانههای خود برسانند. پایین بودن بیش از حد قیمت محصولات فولادی در ایران خودش میتواند به یک تهدید تبدیل شود. همچنین با سیاست تنظیم بازار و مانعتراشی در صادرات، تولیدکنندگان را متضرر میکنیم که در نهایت زیان آن قطعاً به مصرفکننده هم میرسد. به خصوص آنکه تولیدکنندگان فولاد به بازارهای داخلی هیچ امیدی ندارند. صنعت ساختمان و عمران با رکود مواجه است و چشمانداز قوی و مثبتی در این بازارها دیده نمیشود. تنها امید بنگاههای فولادی استمرار صادرات و نگاه آنها به بازارهای جهانی است.
اکنون محصولات فولاد علاوه بر کشورهای همسایه حتی به خاور دور هم میرود. صحبتهایی مثل محدود کردن صادرات خودش باعث میشود تا کشورهای دیگر برای معامله با ایران کمرغبت شوند و ریسک تجارت با ایران را بالا ببینند. تاجران بینالمللی میخواهند از کشوری خرید کنند که ریسکی برایشان نداشته باشد. ما باید به هر طریقی که میتوانیم به کشورهای هدف صادرات اعلام کنیم که یک تامینکننده پایدار و قابل اتکا در بازارهای بینالمللی هستیم. صادرات یک جریان مستقل از بازار داخل است و کنترل بازار داخل نباید از طریق محدود کردن صادرات انجام شود. قبول داریم که کشور در شرایط خاصی است و نمیتوان بازار را به حال خود رها کرد. اما معتقدیم صنعت فولاد میتواند به صورت کنترلشده، قیمتهای خود را تعدیل و منافع مصرفکننده را حفظ کند. عرضه و تقاضا در بازار بدون دخالت دولت خود به خود کنترل خواهد شد و نیاز به مداخله شدید نیست. البته نباید هم اجازه داد که قیمتها به شکل هیجانی و سوداگرانه بالا رود، اما نباید قیمتها را بیش از حد هم سرکوب کرد./ آینده نگر