زنده یاد منوچهر آتشی شاعر, نویسنده و مترجم معروف همیشه از زندگی در تهران بیمناک بود وبا دلهره و اضطراب از سرنوشت محتوم ساکنان آن اینگونه می نویسد :"تهران گرگ درنده ای است که اطرافیانش را تهدید می کند." روایات و پیشگویی های مختلفی از گذشته تاکنون در مورد سرنوشت تهران نقل می شود. قدیمی ها معتقد بودند درآخرالزمان تهران از انفجار جمعیت به شهرهای نزدیک اطرافش می چسبد و عاقبت بر اثر آتشفشان دماوند و یا زلزله ویران می شود و در فاضلاب فرو خواهد رفت. فاجعه هولناک فرو ریختن ساختمان پلاسکو که بی تشبیه به حادثه فرو ریختن برج های دوقلو یازده 11سپتامبر نیست نمونه ای از تلخ ترین فاجعه انسانی قابل تکراری است که حاصل سو مدیریت ها و بی توجهی مسئولان امر به آینده پژوهی در مدیریت بحران شهری و چشم پوشی از ضعف های بزرگ زیرساختی در این کلان شهر بی قواره است. فساد اداری و رانت خواری بنا بر مستندات تاریخی از دیرباز تاکنون مبتلا به سیستم های اداری و مسئول این شهر بوده و هست که ما حصل آن چیزی جز نابودی جمعی و تراژدی انسانی بسیار هولناک تر از این واقعه بر اثر حوادث و بلایای طبیعی نخواهد بود. در آرشیو روزنامه اطلاعات دهه 40 اخبار تکان دهنده بسیاری در خصوص سو مدیریت ها با این عناوین به چاپ می رسید :" تهران در مقابل سیلاب بی دفاع است. سیل بندهای بین تهران و شمیرانات از طرف ماموران مسئول و متنفذین غصب شده و سیلاب از شمال به جنوب سرازیر می شود.", "تهران شب وحشتناکی را پشت سر گذاشت ", " تهران شهر مسلولین است" ," اتومبیل ها تا 5 سال دیگر در تهران از حرکت باز می مانند" . و این روزها نیز در تیتر اول رسانه ها " انفجار و فروپاشی ساختمان پلاسکو تهران" در تاریخ مطبوعات ایران ثبت شد . اینکه چرا هنوز این شهر با وجود مشکلات مربوط به بیش از نیم قرن پیش تا کنون دست و پنجه نرم می کند و همگان در انتظار وقوع فاجعه موعود سرنوشت خود را پذیرفته اند و به آرامی روزگار می گذرانند ,از عجایب این شهر افسونگر است. صدور مجوز های شهرداری بدون در نظر گرفتن جنبه های ایمنی و استاندارد محل کسب در قبال پرداخت عوارض کلان شهرداری در بافت های فرسوده و قدیمی که اخیراً فقط به بازسازی نمای ظاهری و مبلمان شهری آنها توجه می شود , ساخت برج های تجاری پر تردد بدون رعایت استانداردهای لازم در معابر کم عرض و شلوغ نظیر ساختمان علاالدین تهران که بارها مسئله تخریب آن مطرح و بدلایل معلوم و نامعلوم مسکوت ماند , ساخت برج های بلند مرتبه در مجاری تنفسی شهر , بی توجهی به اصلاح سیستم حمل و نقل و نقل شهری و آلودگی هوا , نشست مداوم زمین بر اثر حفر چاههای متعدد, خشک کردن جنگلها و مراتع اطراف شهر و قطع درختان تنومند خیابان ها هریک نمونه های هستند که به تنهایی می توانند حوادث آخرالزمانی وحشتناکتری را برای ساکنان محصورشده در افسون این شهر بی قواره آلوده و رعب آور رقم زنند.شاید بتوان مدیریت بحران تهران را در این دیالوگ معروف خلاصه کرد : "تا چه شود و چه پیش آید زین پس .تهران , پس از فاجعه پلاسکو , بهمن ماه 1395 ".
