یک امید و ۲ توصیه درباره جذب سرمایه خارجی

1.برجام از دستاوردهای خوب جمهوری اسلامی ایران است. انتظار فعالان بخش خصوصی این بود که برجام بسیاری از مشکلات را حل کند اما سنگ اندازی های آمریکا در عمل باعث شد انتظارات از برجام برآورده نشود و در مرحله اجرا به مشکل خوردیم. هفته آینده، دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا تصمیمش مبنی بر ماندن یا رفتن از برجام را اعلام می کند. احتمال خروج آمریکا از برجام زیاد است و به هر بهانه ای فشار اقتصادی به ایران در آینده زیاد خواهد شد. به عقیده من کار وزارت امور خارجه در مذاکره با اعضای 5+1 درست است. به طور حتم فشارهای بانکی با خروج آمریکا از برجام افزایش پیدا می کند و ایران باید تمهیداتی را بیندیشد تا کمتر ضربه بخورد. ممکن است این فشارها تجدید نظر سرمایه گذاران خارجی را در پی داشته باشد و تمایل به حضور کم شود اما سرمایه گذاری های کوچک و متوسط ادامه پیدا می کند چراکه اروپا قطعا بازار ایران را رها نمی کند و تلاش می کند حضور محدود را حفظ کند.

 

2.دولت آمارهای مختلفی از جذب سرمایه خارجی اعلام می کند و بی اعتمادی به آمار و ارقام دولتی اشتباه بزرگی است. باید به دولتی که انتخاب شده اطمینان کرد چراکه هزینه های این بی اعتمادی زیاد است.  به نظر من راه درست شفافیت بیشتر دولت در ارائه آمار جذب سرمایه خارجی است. این مسئله یک فرایند است یعنی در مرحله اول تفاهم نامه، در مرحله دوم قرارداد و در مرحله سوم اجرای قرارداد مطرح می شود. به نظر می رسد تفکیک مرحله به مرحله در آمار دولت به شفافیت بیشتر و اعتماد بیشتر شهروندان و فعالان بخش خصوصی می انجامد.

 

3.اصول کار این است جذب سرمایه خارجی توسط بخش خصوصی انجام شود. در جذب سرمایه خارجی سهم بخش خصوصی در کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته به مراتب بیش از دولت هاست و طرف های خارجی هم علاقمند به کار مشترک با این بخش از اقتصاد ها هستند اما متاسفانه در پسابرجام کمیسیون های مشترک با حضور شرکت های دولتی تشکیل شده و در بیشتر سفرها بخش خصوصی کمتر حضور یافته است. شرکت های بخش خصوصی که سابقه فعالیت بین المللی دارند در این دوره کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. باید در این باره آسیب شناسی کرد و به پاسخ درستی برای این چرا رسید و البته پرهیز از حدس و گمان مهم ترین نکته در فرایند آسیب شناسی است.