پیر که می شوی چقدر آرام و مهربان می شوی ,پیری چقدر به صورتت می آید. پیر که می شوی معصومیت از دست رفته کودکی دوباره سر و کله اش پیدا می شود تا سرپوشی شود بر بدذاتی ها و سرکشی های جوانی ات که هر از گاهی خواسته و ناخواسته به سراغت می آمد و دیگران را با نیش حرف ها و فکرهای پلیدت بد جوری می چزاندی و از ته دل خوشحال می شدی. پیر که می شوی انگار هرگز آدمها را با غرور و زور بازویت نیازرده باشی. باورش سخت است پیری حتی درنده ترین گرگ ها را نیز رام و بره می نمایاند. پیری چیز عجیبی است, معصومیتی به آدم می دهد درست مثل دوران کودکی . پیر که می شوی موهای سپید و چروک های صورتت چقدر دلنشین و بی آلایشت می کنند.آدمها با معصومیت عجیب و غیر قابل وصفی به دنیا می آیند ،شاید به همین دلیل است که همه نوزادان دنیا شبیه هم اند و پیرها نیز همین گونه به نظر می رسند. پیر که می شوی آماده رفتن و سفر کردنی و باید به آغوش مادرت زمین باز گردی. پس کودک می شوی معصوم می شوی تا چون جنینی در زهدان مادر زمین جای بگیری و مادر زمین آغوشش را برایت باز خواهدکرد تا تو را در آرامشی ابدی بخواباند تا دوباره خاک شوی، دوباره متولد شوی در خاک یک گلدان ,باغچه ای کوچک یا باغی بزرگ تا از تو گل بروید یا درخت . یا شاید گلدانی شوی با گل های شمعدانی در پشت پنجره ای رو به آفتاب و کودکی که با ضربه ای ناغافل تو را می شکند و تو دو باره خاک می شوی و بر باد می شوی ...
